Life after Midlife

Wij begonnen te denken om kleiner te gaan wonen toen we wat problemen kregen met onze bodies en het vele werk dat dan op je afkomt,  met name in het voor-en najaar wanneer we de tuin moesten voorbereiden voor de winter en in het voorjaar weer alles optuigen voor de zomer. Dat laatste was leuk werk maar de herfst werd er niet gezelliger op. Veel bladeren dus iedere dag vegen en onze ruggen werden er niet beter op dus dat voelden we best wel. Je was ook niet klaar met 1x vegen maar dat moest wel regelmatig gebeuren. Ook vielen er zaken uit de bomen die op onze auto terecht kwamen en als er dan een regenbui kwam plakte dat behoorlijk aan de auto vast en hadden we weer veel poetswerk om dat er af te krijgen. Zo was je altijd bezig in en om het huis . In de winter als er sneeuw lag moest er opnieuw worden geveegd en dat vonden we best zwaar werk. Ook binnen was er altijd iets te doen en regelmatig moesten er onderdelen worden vernieuwd, de boel moest worden geverfd enz.enz. En wees nu eerlijk, op een gegeven moment kom je op een leeftijd dat je daar tegenop gaat zien maar je wilt toch alles schoon en netjes houden want als het dat niet is dan ga je je ergeren. Eigenlijk wil je ook niet toegeven dat je ouder wordt want mentaal denk je nog als een veertiger. Wij hebben altijd alles zelf gedaan. Dat begon al toen we na 2 jaar huwelijk verhuisden naar een vooroorlogse woning waar alles nog authentiek was zoals dat zo mooi wordt gezegd. Wij waren jong en wilden dus gaan opknappen. Alles was hout inclusief plafond dus we hebben heel veel geschuurd en geverfd.In die tijd was dat nog 2x in de grondverf en 2 of 3x afverven en tussen elke laag schuren. Op een gegeven moment, Yolanda was net geboren en het was dus zomer 1967, zaten we in een verbouwerij. Van 2 kamers 1 maken inclusief schoorsteen. Jaja we hebben toen zelf van 2 oude marmeren schoorsteenmantels een nieuwe gemaakt. Dat ging zo. Er werd een vierkante bak getimmerd, we sloegen de marmeren platen in stukken en legden die met overleg en de goede kant naar beneden in die bak. Vervolgens werd er cement gemaakt en in de bak gegoten. Daarna laten drogen en de houten bak verwijderen en voila er was een nieuwe mozaieken schoorteenmantel ontstaan. In die tijd hadden we ook niet veel geld dus je moest wel creatief zijn als je iets wilde veranderen en alles ging veel langzamer. In 1969 verhuisden we naar Deventer in een nieuwe flat tegenwoordig heet dat appartement. Hehe alles lekker nieuw wat een weelde. Na 4 jaar steeds verven en verbouwen waren we het wel eens zat en wilden ook wel eens gaan genieten van onze kinderen en andere dingen. Na een paar jaar begonnen we toch weer te denken aan een huis met een tuin en dat werd toen de Borgelerhofweg. Ook toen kwam onze kluservaring ons goed van pas. Zelf alles behangen en verven dat scheelde weer een paar duizend gulden.En zo ging dat alle jaren door want een huis moet je onderhouden om het te behouden. Maar hoe ouder een woning des te meer werk moet je verrichten maar inmiddels waren we al aardig in jaren geklommen alleen dat wil je niet altijd weten. Dan kom je af en toe bij kennissen die reeds de overstap hebben gemaakt naar een appartement en denk je bij jezelf.....toch wel lekker alles zo gelijkvloers en alles weer nieuw wat veel gemakkelijker werkt. Zo gaat je denkvermogen steeds vaker richting appartement. Wij gingen vaker dan voorheen in de dagbladen kijken waar nieuwbouw werd gepleegd en dan met name appartementen. Zo hadden we ons eerst ingeschreven voor appartementen in Olst in het centrum. Hoe meer we ons er in gingen verdiepen des te meer inzicht kregen we in wat we wel en wat we niet wilden. Kopen was voor ons geen optie. We wilden absoluut huren  om van alle sores ,die bij een koopwoning hoort, af te zijn. Bovendien beseften we terdege dat wij ook niet het eeuwige leven hebben en dan zouden de kinderen ons huis moeten verkopen wat ook niet altijd even gemakkelijk is. Je weet nooit hoe de tijden zijn. Terzijde....op dit moment staat hier al een jaar een appartement te koop doordat de eigenares helaas is overleden en het appartment zelf nooit heeft bewoond... Afijn, van de appartementen in Olst hebben we redelijk snel afstand genomen, te klein vonden we toch. Er werden in Olst ook appartementen gebouwd, de Olsterhof. Dit was ook geen optie want dat was alleen koop. Ook wilden we niet een te kleinschalig complex omdat je ook de gelegenheid moet hebben anoniem te leven als je dat wilt. We gingen regelmatig op pad om hier en daar te gaan kijken en te informeren. Zo ook in Twello. Het gekke is dat alles aan de overkant van de IJssel niet voor ons bedoeld is, we voelen ons daar op een of andere manier niet helemaal thuis, dus daar zagen we ook weer van af. We richtten ons op plaatsen richting het Noorden. Misschien toch nog iets "onderhuids" waar we ons niet van bewust zijn? Raalte was ook een leuke plaats en daar bridgen we ook dus dat zou ook een optie zijn. Er was een mooi appartement daar, ruim opgezet maar helaas ook weer koopappartementen, kleinschalig en geen winkels in de naaste omgeving. Bovendien was daar weer zo'n enge donkere parkeergarage onder gebouwd en daar houd ik niet zo van. Ook gingen we kijken in Wijhe maar helaas ook dat was niets. Eigenlijk hadden we ons altijd voorgenomen....als we later naar een appartement gaan dan graag aan de IJssel. Inderdaad werden (worden of zijn) er appartementen gebouwd. We hebben vroegtijdig de tekeningen bekeken maar er was maar een klein balkon en het waren gallerijen waar we niet zo van houden. Aan de achterkant grenzen de gallerijen wat dicht aan elkaar wat ons ook niets leek.  Dus de IJssel moesten we dan maar uit ons hoofd zetten. In september 2007 zagen we een advertentie in het Deventer Dagblad over nieuw te bouwen appartementen in Keizerslanden. In eerste instantie hadden wij het nooit zo op die wijk maar we hebben toch direct de makelaar bezocht en de map met informatie opgehaald. Bij de makelaar was ons al het een en ander uitgelegd en thuisgekomen ging ik direct alles bekijken. Gerard moest nog even een boodschap doen en na 15  minuten kwam hij thuis en ik zei.....ik weet het al. Oh ja, zei hij, wat dan? Ik liet hem de plannen zien van de Graaf Florishof en met name de appartementen in de toren en dan die met het grote balkon. Hij bekeek de zaak aandachtig en was dezelfde mening toegedaan. Het stond voor ons vast.....dat is het!!!                       

 Wij hebben de formulieren ingevuld en binnen een uur nadat we de makelaar hadden gesproken waren we weer terug en leverden onze papieren in met voorkeur keuze.

Tot zover de afsluiting van een lange denkfase. We schrijven dan september 2007.

Het heeft nog wel enkele maanden geduurd voordat we definitief het ons gewenste appartement toegewezen kregen. Daarna begon het definitieve denken aan...... Het huis moest in de verkoop maar wanneer? 

                                Opruimen en niet zo zuinig. De zolder stond vol met jonge jan en oude jan. Het gaf even een benauwd gevoel want alles komt opeens zo op je af. We besloten nog even te wachten met het inschakelen van een makelaar; er was toen nog geen sprake van crisis. Wel begonnen we alvast op te ruimen en besloten van boven naar beneden te werken. Gerard had het druk met sjouwen en wegbrengen.

Het ene naar de vuilstort het andere naar de rommelmarkt. Het opruimen heeft veel tijd en energie gevergd.  Steeds kom je er achter dat er nog meer weg moet, ook dus de dingen die je eerst nog even wilt houden gaan dan uiteindelijk ook weg.  Een tip dus voor iedereen die nog niet definitief denkt over verhuizen.....begin toch alvast zaken op te ruimen en weg te doen.Opruimen doe je in zeker 3 rondes . Als je beneden bent begin je later weer boven en werk je weer naar beneden.

Begin 2008 hebben we een makelaar gezocht en uitgenodigd. Voordat alles geregeld was waren we ook al weer 2 maand verder. Daar kwam bij dat Gerard van 31 jan op 1 februari 2008 last kreeg van zijn hart. Het wilde hem natuurlijk niet aan en hij wilde dan ook geen dokter.....het zal mijn maag wel zijn was zijn idee. Tsja had ik toen maar gedaan wat ik de volgende nacht wel deed. Opnieuw kreeg hij de volgende nacht dezelfde klachten maar toen heb ik doorgezet en hem zelf in de nacht van 1 op 2 februari naar het ziekenhuis gebracht. Ik zal daar verder niet over uitweiden maar na 18 dagen was hij weer thuis en inmiddels gedotterd. Dat was dus even vervelend en voorlopig niet opruimen.

         Tijdens bezoekuren samen in het ziekenhuisrestaurant koffie drinken

 We hadden net een definitieve afspraak met de makelaar en die stelde voor het maar uit te stellen maar dat leek ons niets want we hadden het idee dat de tijd ook wel eens kon gaan dringen en we wilden vroegtijdig alles voorelkaar hebben. Dus de makelaar kwam toch en Gerard hield zich afzijdig van alles.

Het vervelende was dat alles toen net op gang kwam en we met van alles werden geconfronteerd. We kregen voorlichting van Ieder1 wat we zelf mochten wijzigen en wat we zelf mochten inrichten. Natuurlijk wil je ook in je appartement wel wat gezelligheid. Vanaf de tekeningen moet je dan gaan bedenken hoe je het wilt hebben  Dat is beslist niet eenvoudig. Je moet daarvoor heel vaak de tekeningen tevoorschijn halen en die goed bestuderen en je proberen voor te stellen hoe het in werkelijkheid zal zijn. Alle maten werden door ons op papier gezet en we hebben geprobeerd alles in te richten maar dat vonden we niet gemakkelijk want je krijgt wel een vertekend beeld.       

Je moet her en der afspraken maken voor de aannemer......waar moeten de stopcontacten komen.....wil je een muurtje verlagen cq, verhogen of weglaten? Waar moeten de verwarmingen komen. Als dat is geregeld komt de inrichting van keuken/badkamer en toilet aan de beurt inclusief betegeling en ook dat is een lastig karwei.Bovendien krijg je een tijdlimiet van de verhuurder, in ons geval Ieder1, want de aannemer bouwt wel verder.

Dus veel te doen die eerste tijd. De makelaar had inmiddels alle nodige zaken geregeld zoals foto's maken, tekst schrijven voor de Internetsite enz.Het was of de duvel er mee speelde maar vanaf het begin ging er van alles mis. De man die voor de technische keuring kwam was iemand die veel praatte over vreemde zaken en, wat erg onfatsoenlijk was, hij liet in iedere kamer een wind. Beneden aangekomen wilde ik zo snel mogelijk van hem af zijn. Gerard was er niet dus toen hij over vreemde dingen begon te kletsen heb ik hem gezegd zijn werk af te maken en weg te gaan. Vervolgens heb ik deze hele gang van zaken gemeld bij de makelaar die er van schrok en het bedrijf inschakelde waar de man werkte. Het gevolg was dat de man dat werk niet meer mocht doen en de makelaar niet meer samen wilde werken met het bedrijf. Tsjonge wat een vervelende ervaring. Toen het technisch rapport verscheen werd het nog erger want er klopte niet veel van en als je het las woonden we in een krot. Dus weer in actie komen want het gaat wel over jouw huis. Er was niets meer te veranderen aan het technisch rapport maar we hebben wel geeist dat het niet op de huizensite werd geplaatst wat ze uiteindelijk ook niet hebben gedaan. Dat ging ook niet zomaar maar onder druk van.....we stappen zo naar een andere makelaar ....en daar hebben ze het niet op. We hebben er wel voor moeten knokken. Daar word je wel moe van!!!        

 Op een zondagochtend werd Gerard ineens weer niet goed en dus weer een dokter laten komen en die vond het beter toch maar weer naar het ziekenhuis te gaan en met de ambulance. Nee Gerard wilde met eigen auto dus ik hem weer weggebracht maar wel wat angstig, je weet maar nooit. Het werd een hele dag want er was van alles mis met hem. Ik dacht dat het niet zijn hart was maar evenwichtstoornis en meldde dat aan de cardioloog. Er werd niet op gereageerd. Na enkele uren werd besloten hem medicamenten toe te dienen om de hartslag weer normaal te krijgen. Ik mocht toen wel even naar huis gaan en toen ik in de middag terugkwam leek het weer een stuk beter. Het leuke was dat de cardioloog heel voorzichtig zei dat ik het 's morgens al had opgemerkt en dat zij nu ook dacht dat het zijn evenwichtsorgaan was. Alles moest eerst weer helemaal rustig zijn en de bloeddruk weer normaal en dan mocht hij weer naar huis. Dat was om 18.30u. Hehe weer een geruststelling. We hadden een afspraak staan bij een keukencentrum de volgende ochtend en dat moest wel doorgaan dus ben ik daar met een vriendin naartoe gegaan en Gerard kreeg bezoek wat tevens een beetje oppas was LOL Jeetje wat een vervelende dingen allemaal.

Ondertussen gaat je denkwerk en het bezoeken van keuken showrooms enz. gewoon door. Dan komt de tijd van wachten op kijkers. Een vreselijke tijd. In april 2008 gingen we een weekendje naar Limburg, even ontspannen bridgen. Kregen we bericht dat net die zaterdag de eerste kijker zou komen. Werden we  's zaterdagavonds gebeld door Yolanda die ons vertelde dat ze een briefje op de deurmat had gevonden van de kijkers waarin ze vermeldden dat ze er waren geweest maar dat er geen makelaar was. Leuk begin dus en ons hoofd stond die avond niet meer naar bridgen. Bij thuiskomst direct weer gebeld met de makelaar en wat schetste onze verbazing.....ze (het was een vrouw) was het helemaal vergeten! Nou  nou!!! Excuses en een bloemetje maar die kijker kwam niet weer. Inmiddels kwamen de geruchten op gang over een op handen zijnde crisis. Eerst denk je nog.......ach zal wel meevallen maar al snel werden mensen bang huizen te kopen en kreeg men niet zo gemakkelijk meer een hypotheek. Er zijn heel wat woorden vuil gemaakt aan fouten van de zijde van de makelaar. Mensen aan het lijntje houden die een bod deden dat ver onder de waarde van het huis lag en dan durfden ze je ook nog te benaderen of we daar in  mee konden gaan. Nee dus!!!! De makelaar was bang huizen niet meer te kunnen verkopen maar we zijn achteraf blij dat we niet in die gedachtengang zijn meegegaan door het huis dan maar ver onder de prijs te verkopen. Er waren mensen die tegen ons zeiden......wacht maar, er komt op een gegeven moment heel plotseling iemand kijken , doet een goed bod en huppekee het is gepiept. We geloofden dat eerst niet maar ja hoor zo ging het wel. Toen was het nog even spannend omdat de a.s. koper de hypotheek eerst niet rond kon krijgen. Dat zijn spannende tijden terwijl je ook nog aan het opruimen bent en steeds onderweg om dingen uit te zoeken voor het nieuwe onderkomen.We gingen 4 weken naar Portugal maar daar kregen we een SMS-je van de makelaar dat de evt. koop nog niet zeker was want de hypotheekverstrekker wilde uitstel van een maand en we moesten diezelfde dag voor 17.00u ja of nee zeggen. Nou nee zeggen betekende......er werd niets verkocht. Dus we hadden eigenlijk geen keus dan alleen ja te zeggen. Onze vakantie is er wel enigszins door beïnvloed want steeds zaten we te wachten op een verlossend telefoontje. 1 dag voor ons vertrek was die maand om en uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje......we hebben niets vernomen van de hypotheekverstrekker en dus zetten we nu het bord: Verkocht in de tuin. De makelaar maakte er een foto van en stuurde die direct op zodat we ons er van konden overtuigen. Wij dus direct naar een internetcafe en de bewuste foto bekeken. Het was een bevrijdend gevoel. Het is een rare wereld die makelaars- cq. hypotheekverstrekkerswereld. Ze kunnen het heel spannend maken maar houden geen rekening met de gevoelens van de betrokkenen.

Als dan het definitieve antwoord komt dat alles oke is dan valt er een last van je schouders. We gingen toen nog sneller aan het opruimen en wegdoen. Het is een tijd van afzien, letterlijk en figuurlijk. Alles bijelkaar ben je daar wel bijna 2 jaar mee bezig. Het klinkt ongelooflijk maar het is de waarheid.

De afspraak was gemaakt dat de overdracht per 1 oktober 2009 zou plaatsvinden. We hadden het geluk dat de bouw van de appartementen erg was uitgelopen. Aanvankelijk was het de bedoeling de appartementen in maart 2009 op te leveren maar dat werd alsmaar verlengd. Uiteindelijk werd het 25 september voor ons dat we de sleutel kregen.Inmiddels waren er heel wat dozen bij ons thuis afgeleverd en kon het inpakken beginnen. Nou dat is ook nog veel werk. Een tip.....pak alles schoon in zodat je het na de verhuizing zo neer kunt zetten.

In die achterliggende periode hadden we alles gelukkig op tijd klaar gekregen en alles was geregeld. De schilder moest zijn werk nog wel doen en daarna de stoffeerder. We hadden alles naar inschatting gepland en wonder boven wonder alles goed gepland. De schilder was in een week klaar en daarna kwam de stoffeerder. Vloeren leggen, gordijnen ophangen enz. Zelf hadden we voor 2 weken een zomerhuisje gehuurd in Nieuw Heetenen reden dagelijks naar Deventer om de zaken te begeleiden. 's Avonds aten we lekker in het restaurant in Nieuw Heeten en de kinderen konden er gratis zwemmen.

  Onze meubels waren voor 14 dagen opgeslagen bij de verhuizer. De verhuisdatum was vastgesteld op 9 oktober en alles was keurig binnen de tijd klaar. Eindelijk komt dan de verhuiswagen bij je nieuwe onderkomen en kan er worden opgebouwd. Je hele huis staat eerst op zijn kop en vol met dozen die zo snel mogelijk moeten worden uitgepakt.Het is moeilijk om al direct te weten waar je alles neer zet of een plaats geeft. Je hebt wel minder ruimte dan je in je oude huis was gewend dus hadden we al extra kasten gekocht. Binnen 2 weken hadden we alle dozen uitgepakt en alles had zowat een plaatsje gekregen. Later ga je vanzelf dingen weer anders doen en eerlijk gezegd......we wonen hier nu 1 jaar en nog steeds zijn we zoekende naar dingen die we niet kunnen vinden en verplaatsen we nog steeds dingen naar andere kasten e.d..

Tot zover onze verhuizing. Later zal ik hier verder gaan met een vervolg hoe het is om na 36 jaar Borgelerhofwegin een appartement te wonen.

Ik wens iedereen alvast veel leesplezier.

Jopie